နိုင်ငံတော်ရဲ့ အဖိုးတန်တဲ့ လူသားဆိုတဲ့ အစိတ်အပိုင်းကို အာဏာရှင်အစိုးရတွေက အသိအမှတ် မပြုပါဘူး။ နိုင်ငံသူနိုင်ငံသားတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း ချုပ်ကိုင်လှည့်စားရမယ့် အညတရ၊ အသိဉာဏ်မဲ့၊ ကူသူကယ်သူမဲ့ လူထုလို့သာ မြင်ပါတယ်။ ပြည်သူတွေက နိုင်ငံ့အသက်သွေးကြော မဟုတ်ဘဲ နိုင်ငံအတွက် အရေးမပါသူတွေလို ဖြစ်နေပါတယ်။
Despotic governments do not recognize the precious human component of the state, seeing its citizens only as a faceless, mindless — and helpless — mass to be manipulated at will. It is as though people were incidental to a nation rather than its very life-blood
Daw Aung San Suu Kyi, In Quest of Democracy, 1991
Voices of hope 